नाळ

नाळ पाहिला. आवडला. 

खरं तर लहान मुले आणि त्यांचे निरागस भावविश्व वगैरे थीमवरचे इतके चित्रपट गेल्या काही वर्षात झाल्याने नाळ पाहणार नव्हतो. पण आज पाहून आल्यावर मात्र मला दे जा व्हू फिलिंग आलं. म्हणजे एका मित्राने आदल्या दिवशी रात्री #अंधाधुन सजेस्ट केल्यावर त्याबद्दल शून्य उत्सुकता असताना तो दुसऱ्याच दिवशी सकाळी पाहून आलो, तसेच काल एका मैत्रिणीने #नाळ सुचवला, म्हणून पाहून आलो. पहिला जॅकपॉट होता, तर आजची ही दुसरी लॉटरी तरी नक्कीच. जाण्याआधी स्वतःची परमिशन घेतली आणि 'जाऊ दे ना वं' म्हणत गेलो.

सिनेमा आई मुलाच्या नात्यावर म्हटल्यावर खरं म्हणजे 'किल्ला' आठवला होता, पण इथे थीम जरा वेगळी आहे. किल्लाही छानच होता, पण नाळ हा #किल्ला इतका इंटेन्स हाताळणीचा आणि तितका मानसिक ताण निर्माण करणारा नाहीये. अर्थात इथेही कथा खूप अलगदपणे उलगडली आहे. तर कथा अशी आहे की... जाऊ दे ना वं, पडद्यावरच पहा. सुरुवातीलाच येणाऱ्या या 'जाऊ दे ना वं' गाण्याचं चित्रिकरण आणि त्यात ते दिसणारं बालपण लाजवाब आहे.

देविका दफ्तरदार यांनी पुन्हा एकदा कमाल केलीय. त्यांनी साकारलेली आई खासच. श्रीनिवास पोकळेने केलेला तो लहानगा चैतन्य पण धमालच, तोच संपूर्ण सिनेमाचं चैतन्य आहे. आणि विशेष म्हणजे शूटिंगसाठी कदाचित डॉ. नीलेश साबळेच्या तारखा न मिळाल्याने यामध्ये नागराज मंजुळे यांचं काम नागराज मंजुळे यांनी स्वतःच केलंय आणि भारीच केलंय. या सिनेमाचे #मंजुळे स्वतःच संवाद लेखक आणि सहनिर्माते असूनही त्यांनी यात वडपाच्ची म्हणणे सोडाच, पण साधा कॅरमही खेळलेला नाही. ओम भुतकर पाहुणा कलाकार म्हणून हार्डली ४-५ मिनिटे झळकतो, पण तेवढ्यात पण तो जो काही मुळशी पॅटर्न किडा करून जातो त्याभोवती पुढे संपूर्ण सिनेमा फिरतो, त्यामुळे त्याचीही भूमिका छोटीशी असली तरी महत्त्वाचीच. 

सिनेमाचे टीझर, ट्रेलर येते तेव्हा त्यात विषय, संवाद, एडिटिंग, कॅमेरावर्क, डान्स वगैरे पैकी कशाची ठसठशीत झलक दाखवली आहे हे पाहिले की त्यावरून दिग्दर्शनाचा कल कळतो. नाळच्या बाबतीत ते म्हातारीचं पीस हवेतून फिरवून आणणारा टीझर आधी आला, त्यात अगदी शेवटी त्या चिमुकल्याचा चेहरा दिसला, संवाद तर नाहीच.. मग पुढे सफाईदार ट्रेलर आलं ज्यात सिनेमाचा मुख्य विषय खुबीने लपवला आहे. असो, तर कॅमेरावर्कला इतकं महत्त्व असण्यामागचं कारण म्हणजे सिनेमाचे सिनेमॅटोग्राफरच दिग्दर्शक आहेत - सुधाकर रेड्डी यक्कंटी. त्यामुळे गाव, रान, तिथली घरं, मुलांचे खेळ दाखवताना काही ठिकाणी हे अफलातून कॅमेरावर्क इतर इलिमेंटसवर भारी पडतंही, पण एकूण परिणाम साधताना तेही फायदेशीर ठरलं आहेच. काही गोष्टी सांकेतिक, त्या पडद्यावर पाहण्यातच मजा.

'...आणि डॉ. काशिनाथ घाणेकर' नंतर आणखी एक झकास कलाकृती पाहिल्याचे समाधान 'नाळ' ने दिले, आणि मराठी सिनेमांची नाळ वेगवेगळ्या कथा, नाजूक विषय, त्यांची तितकीच अलगद हाताळणी यांच्याशी नेहमीसारखीच घट्ट जोडली गेली आहे याचा पुन्हा प्रत्यय आला. संपूर्ण टीमला शुभेच्छा. 

बघायचाय?

जाऊन या ना वं

- पराग पुजारी