ये मेरी फॅमिली: ऐंशी - नव्वदीतल्या बालपणाचा नॉस्टॅलजिया

'ये मेरी फॅमिली' ही टीव्हीएफची नवीन वेबसिरीज पाहिली. ऐंशी - नव्वदीच्या दशकात बालपण जगलेल्या कुणालाही आपलीशी वाटेल अशी अप्रतिम सिरीज. नवरा बायको आणि तीन मुले अशी ही फॅमिली. मोठा मुलगा आता एन्ट्रन्स एक्झामची तयारी करत कॉलेजलाईफचे वेध लागलेला, दुसरा दहावीच्या उंबरठ्यावर आणि धाकटी पिटुकली सात-आठ वर्षांची बहीण. या तिघांचा, किंबहुना पाचही जणांचा स्वभाव वेगवेगळा. तिन्ही मुलांचे नखरे सांभाळत त्यांची काळजी घेणारे त्यांचे कसरती आईबाबा आपल्याच घरातले वाटतात. म्युच्युअल फंड इन्व्हेस्टमेन्टचे फंडे समजावणारा आर्थिक सल्लागार असा हा नवरा साकारलाय आकर्ष खुराना यांनी (अलीकडेच आलेल्या कारवां सिनेमाचे आणि अमेय वाघ अभिनित बॉयगिरीसारख्या वेबसिरीजचे दिग्दर्शक), घरातले सर्व करणारी, सर्वांची काळजी घेणारी, पण प्रसंगी कठोर होणारी आई केलीये मोना सिंगने, आणि ज्याच्या पॉईंट ऑफ व्ह्यूने ही कथा आपण पाहतो, तो आठवी-नववीतला हर्षू केलाय विशेष बन्सलने.

शक्तिमान, WWF ची कार्ड्स, वॉकमन, चाचा चौधरी आणि तत्सम कॉमिक्स, मोगली डकटेल्ससारखी कार्टून्स, मारिओ नि नवा व्यापारसारखे त्या पिढीचे खेळ, मुलांच्या खोलीतली तेव्हाच्या खेळाडूंची, म्युझिक स्टार्सची पोस्टर्स, स्लॅमबुक हा दुर्मिळ होत चाललेला प्रकार अशा अनेक आठवणी पुन्हा जगायला लावून आपल्याला नॉस्टॅल्जीक करणारा अनुभव म्हणजे 'ये मेरी फॅमिली'. खरंतर इतकं साधं, क्लिशे, अजिबात क्रिएटिव्हिटी नसलेलं असं नॉन हटके घरेलू नाव घेऊन आलेली ही सिरीज टीव्हीवरच्या परिवार, संसार वगैरे नावं धारण करणाऱ्या हिंदी मालिकेसारखी रटाळ तर असणार नाही ना असं नावावरून एकवेळ वाटतंही. पण मग आठवते टीव्हीएफची टॅगलाइन - 'इट्स नॉट ऑन टीव्ही, इट्स ऑन टीव्हीएफ'. आणि खरंच, सिरीज पाहिल्यावर कळतं की हा साधेपणाच सिरीजचा खरा हिरो आहे. 'समर ऑफ ९८' अशी टॅगलाइन असणारी ही सिरीज आपल्याला हर्षूची तेव्हाची उन्हाळी सुट्टी फिरवून आणते.

प्रत्येक भागात एखादा लहानसहान विषयही असा काही फुलवलाय की कुठे ना कुठे आपण त्यात स्वत:ला बघतोच. याचे श्रेय कलाकारांइतकेच अर्थात लेखक सौरभ खन्ना, दिग्दर्शक समीर सक्सेना यांना. सर्व सातही एपिसोड्सही वेगवेगळ्या विषयांवरचे आणि त्यातून आई, बाबा, भावंडं, मित्रमैत्रीण अशा नात्यांना कनेक्ट करणारे. आपल्या वाढदिवसाच्या दिवशी आपल्याला बाहेर मित्रांसोबत टवाळक्या करू न देता घरातच थांबायला लावणारी आई तिच्या एका युक्तीमुळे शेवटी आपल्यालाच बेस्ट कशी वाटते, रिझल्ट कार्ड आणायला सर्वांचे बाबा शाळेत येणार म्हटल्यावर आपले बाबा इतरांच्या बाबांसारखे कूल 'दिसत' नाहीत हा कॉम्प्लेक्स असताना तेच बाबा अचानक आपल्यासाठी हिरो कसे ठरतात, आईबाबांच्या भांडणाचा राग मुलांवर निघून धाकटी बहीण रुसून बसल्यावर तिच्यासाठी तुटणारा भावांचा जीव आणि ती सापडत नसताना हवालदिल झालेले अख्खे घर, धाकट्या भावाला करावी लागणारी सगळी कामे पण तरीही भावाभावांचे अव्यक्त प्रेम, शालेय जीवनातले क्रश (इथे प्रामुख्याने किडस - वर्गातली मुलगी, लिजंड्स - थेट मॅडम असे प्रकार असतातच), त्या क्रशसोबत अधिकाधिक वेळ घालवायला मिळावा म्हणून शक्य ती सर्व खटपट करणारे आपण, असे वेगवेगळे विषय ज्या कमालीच्या संयतपणे, नर्मविनोदी फोडणी देत हाताळलेत त्याला तोड नाही.

सिरीज झकास आहेच, पण विशेष बन्सलच्या हर्षूइतकाच विशेष लक्षात राहतो आणि भाव खाऊन जातो तो म्हणजे त्याचा जिवलग मित्र शॅन्की. मित्राला सल्ले देणारा, गरज पडेल तेव्हा त्याला घडवणारा - बिघडवणारा, त्याचवेळी स्वत: अभ्यासात हुशार असा हा मित्र प्रसाद रेड्डीने धमाल साकारलाय. वर सांगितल्याप्रमाणे हर्षू हा किड तर शॅन्की लिजंड असतो. पहिल्याच एपिसोडमध्ये ब्रायन अॅडम्सच्या समर ऑफ ६९ या फेमस गाण्याचे इंटरप्रिटेशन तो ज्या प्रकारे करत हर्षूचा समर ऑफ ९८ खास करण्यासाठी त्याला मूडमध्ये आणतो तो प्रसंग निव्वळ कमाल आहे. नंतरही एपिसोडगणिक तो बरेच फंडे समजावत हर्षूच्या बऱ्याच 'कन्सेप्ट्स' आपल्या पद्धतीने क्लियर करत त्याला 'शहाणा' करत जातो. असा एक मित्र सर्वांना असतोच. खरं तर टीव्हीएफची ही खासियतच आहे की असे एक पात्र ते त्यांच्या सिरीजमध्ये ठेवतातच. परमनंट रूममेट्समधला पुरुषोत्तम, पिचर्समधला मंडल, ट्रिपलिंगमधला चितवन आणि आता हा शॅन्की. हे असे पात्र धमाल मजा आणते. फिलॉसॉफरचा आव न आणता फिलॉसॉफी सोप्या शब्दात सांगणे ही आपली परंपरा टीव्हीएफने यातूनही जपली आहेच.

संवाद अफलातून. 'एन्ट्रन्स के लिये ऐसा क्या पढना के अपनी बचपन की टीम को छोड दे, तू खेलेगा' असं म्हणणारे आणि स्वत: मैदानात उत्तुंग षटकार मारणारे बाबा जाम आवडून जातात, आणि याच बाबांना आपला मुलगा नेमका कितवीत आहे हे मात्र माहीत नसतं. भरजरी साड्या आणि दागिने न मिरवता घरातली साडी आणि विस्कटलेले केस अशा अवतारातली सतत घाईत असणारी आई आपलीशी वाटते, आणि कोणते टोमणे मारल्यावर नवरा गप्प बसतो हे तिला पक्कं माहीत असतं. छोट्या छोट्या गोष्टींनी खुश होणारी ध्वनीसारखी एक धाकटी बहीण असावीच असे वाटते. 'भाई प्यार जताता नही है, बस करता है' सारखे संवाद ज्यांच्याबद्दल आहेत त्या हर्षू (हर्षद) आणि डब्बू (देवांश) या भावांमधले सीन्सही झकास आहेत, पण  प्रत्यक्षातल्या काही उलट अनुभवांमुळे ते बंधुप्रेम वगैरे लिहिणं मी इथे टाळतो. पण मोठा भाऊ असलाच तर 'ये मेरी फॅमिली' सारखा असावा, नाहीतर असू नये. बाकी 'बडा भाई ओपनिंग बॅट्समन होता है और छोटा भाई विकेटकिपर, और इंडिया में विकेटकिपर कभी कॅप्टन नही बनता' असे संवाद हा काळ ९८ चा आहे हे लक्षात घेऊन धोनीप्रेमींनी एन्जॉय करावेत. 'शैतानी करनेवाला बच्चाही आखिर में माँ-बाप के साथ रहता है' सारखे संवाद आजूबाजूला वास्तवात उतरलेले पाहिलेत.

असो.. आता ते सेक्रेड गेम्स, चुलीवरचे विनोद, इंग्लंडमधले भारतीय टीमचे पानिपत वगैरे सगळं चघळून झालं असेल तर जरा बाजूला ठेवा, आणि ३०-३५ मिनिटांचे हे सात एपिसोड्स सुसाट बघून टाका. सिरीजचं टायटल सॉंग तर चक्क हत्ती, पेंग्विन, वाघ, सिंह, माकड अशा प्राण्यापक्ष्यांवर त्यांच्या फॅमिलीची फुटेजेस दाखवत येतं, तेही अगदी समर्पक आणि खास वाटतं. IMDb वर ही समर ऑफ ९८ ची सिरीज सध्या ९.८ रेटिंग घेऊन फिरतेय. ऐंशी - नव्वदच्या दशकातील बालपणवाले असा नसा, पण ही सिरीज सर्वांनाच नक्की आवडेल याची गॅरंटी देतो, फक्त तेव्हाचे असाल तर जरा जास्त रिलेट करता येईल एवढंच. पालक असाल तरीही बघाच, ही सिरीज तुमचीही तितकीच आहे जितकी मुलांची. बाकी परमनंट रूममेट्स वगळता कशाचाही दुसरा सिझन टीव्हीएफने आणला नाहीये, पण मनापासून वाट बघतोय 'ये मेरी फॅमिली' च्या पुढच्या सिझनची. आणि शेवटही असा परफेक्ट केलाय की दुसरा सिझन त्यांना आणताही येईल. यूट्यूबवरच्या आणि त्यांच्या अॅपवरच्या प्रत्येक एपिसोडखालच्या कमेंट्समधूनही अनेकांनी ही टीव्हीएफची आतापर्यंतची बेस्ट सिरीज ठरवलीये, आणि आता मीही या ठिकाणी तेच मत व्यक्त करतो. नक्की बघा.

चेहऱ्यावर नकळत हसू आणेल, डोळ्यांच्या कडा पाणावेल, इमोशनल करेल, मनात घर करेल - ' ये मेरी फॅमिली'. 

- पराग पुजारी

भारतीय लष्कराला साथ देऊया

लष्करात जाणे तर सर्वांना शक्य नाही, किंवा प्रत्येकाला लष्करी जीवनाचा अनुभव यावा अशी आपल्याकडे काही इस्रायलसारखी पद्धतही नाही. पण किमान आपल्या लष्कराला सपोर्ट करत त्यांच्यासोबत ठाम उभे तरी नक्कीच राहू शकतो ना आपण. बाकी लष्कराच्या कामगिरीवर शंका घेणाऱ्यांची कीव येते. 'यांना पाठवा बॉर्डरवर' वगैरे मी त्यांच्याबद्दल नक्कीच म्हणणार नाही. उलट गरज पडेल तेव्हा आपण जाऊ, पण त्यांना अजिबात पाठवू नये या मताचा आहे मी. कारण हे तर बिनधास्त मागे हटतील आणि शत्रूला हवा तेवढा भूभाग लगेच देऊन टाकतील. 

आपण मात्र लढूया.

ही आधुनिक लढाई वेगळी आहे. आपला लष्करावरील विश्वास उडवणे हा या कटातला मुख्य भाग उधळून लावलाच पाहिजे. अर्थात तो झाला बॉर्डरचा भाग, पण सोशल मीडियावर या ना त्या कारणाने आणि जवळपास प्रत्येक बाबतीत पसरणारे विष संपवायला मात्र फार ताकदीने एकत्र यावे लागेल. कारण बऱ्याच देशांकडे आण्विक शस्त्रास्त्रे असताना आता सीमेवर जोरदार लढाया शक्यतो होणार नाहीतच. आर्थिक नाकेबंदी, हॅकिंग, सोशल मीडियाचा वापर, चिथावणीखोर वक्तव्ये हीच टूल्स असणार यानंतरच्या कोणत्याही संघर्षांची. 

परवाच मेजर कौस्तुभ राणे यांना वीरमरण आले. त्यावर दोन मुंबईकर मित्रांची पोस्ट पाहिली. त्यांच्या उत्कर्ष मंदिर शाळेतील मुख्याध्यापिका राणे बाई यांचा कौस्तुभ मुलगा होता. नंतर अनुराधा प्रभुदेसाई यांच्या डॉ. उदय निरगुडकर यांनी झी २४ तास वर घेतलेल्या मुलाखतीचा एक युट्युब व्हिडीओ पाहिला. सैनिकांसाठी आयुष्य वेचत असलेल्या अनुराधाताईंची ती मुलाखत पाहून वाटले ही अशी माणसेच मानवजातीला आणखी सकारात्मक करत पुढे घेऊन जात आहेत, आपण जमेल तसा खारीचा वाटा उचलत त्यांना साथ दिलीच पाहिजे. असे राणे आणि अशा प्रभुदेसाई पाहून आपण काय करू शकतो देशासाठी हे नक्कीच वाटते ना? मग ज्यांचे काम बघून असे विचार मनात येतील आणि मग तशा काही कृती आपल्याकडून होऊ शकतील अशीच प्रेरणास्थाने निवडू हे तरी या १५ ऑगस्टच्या निमित्ताने नक्कीच ठरवू शकतो आपण. कारण आजकालची आपली युवाशक्ती कुठे कुठे खर्च होतेय हे आपण पाहतोच. ऑफिसातल्या कामात, मैदानात खेळात, इस्रोत संशोधनात, सीमेवर संरक्षणात ती जशी खर्च होते तशीच ती रस्त्यावर मोर्चात, ट्रॅकवर रेलरोकोमध्ये, आणि व्यसनाधीन टोळ्यांमध्येही वाया जातेय. आपली बाजू आपण निवडायची आहे. 

पोलिस दलात पाठीवर चपलेचे, बुटाचे शिक्के खायला कुणी जात नाही आणि सैन्यात आपल्याच लोकांनी मारलेली दगडं खायला कुणी जात नाही. हातात शस्त्र असून ते चालवण्यावरचे कायद्याने घालून दिलेले बंधन ते कसोशीने, संयमाने पाळतात ही त्यांची स्ट्रेन्थ आहे, ती कमजोरी समजून त्यांच्यावरच धावून जाऊ नये. ते आपले सेवक असतील तर आपणही त्यांचे तेवढेच सेवक आहोत हे जितके लवकर लक्षात येईल तितके चांगले. 

बाकी काय.. वेळेवर कर भरणे, स्वच्छता राखणे, वाहतुकीचे नियम पाळणे, माणसाशी माणसासारखे वागणे एवढं केलं तरी मोलाची देशसेवा आपण करूच शकतो.

संकल्प फक्त एक जानेवारीला करायचे नसतात.

भारतीय स्वातंत्र्यदिनाच्या सर्वांना हार्दिक शुभेच्छा..

जय हिंद!!!

भारत माता की जय!!!