कॉफी आणि बरंच काहीही
पण मी काय म्हणतो, आता सालाबादप्रमाणे या फेब्रुवारीतही लोकांनी कॉफीच्या आठवणी जागवल्याच आहेत तर..
पण मी काय म्हणतो, आता सालाबादप्रमाणे या फेब्रुवारीतही लोकांनी कॉफीच्या आठवणी जागवल्याच आहेत तर..
म्हणजे झालं काय की त्या दिवशी CCD त भेटलो आम्ही.. CCD त आत आत एकदम आत पाचव्या टेबलाशी जाऊन बसलो. मी आणि ती. माझ्या पाठीच्या वर वर एकदम वर एक जांभळी स्याक होती, तिला वाटलं त्या स्याकमध्ये मध्ये एकदम मध्यभागी काहीतरी गिफ्ट असेल तिच्यासाठी. पण असले फालतू प्रकार करणं माझ्या सामाजिक प्रतिष्ठेला त्या काळातही शोभणारं नव्हतं. आम्ही latte ची ऑर्डर दिली आणि कॉफी येउपर्यन्त ठरल्याप्रमाणे इकडच्या तिकडच्या त्याहून तिकडच्या आणि एकदम त्याहूनही तिकडच्या पार एकदम क्षितीजांपल्याडच्या गोष्टींवर गप्पा मारत राहिलो. वारुळातली एक एक मुंगी बाहेर यावी तशी एकेक आठवण हळूच आत्मविश्वासाने बाहेर आली..मग काय, बघता बघता तशा मग धाडधाड करत एकेक आठवणी कायच्या काय वेगाने भस्सकन बाहेर येऊ लागल्या.. कशा? भस्सकन..
आठवणी तरी किती निरागस. म्हणजे मग शाळेत तिच्या मागच्या बेंचवर बसून मी तिच्या दोन्ही वेण्यातले केस मोजून त्या दोन्ही झुबक्यातल्या केसांच्या संख्येमधील फरक अणुरेणू संख्येसकट अचूक तिला सांगताच तिचे माझ्या परफेक्ट गणितावर भाळणे असो किंवा माझ्या चष्म्याची काच तिने उष्ण कटिबंधीय प्रदेशात उभे राहून धाडसाने टणक विषुववृत्ताला भेदत ओळखलेली माझ्या घराच्या भूप्रदेशात आढळणाऱ्या मृदेतील पीएच व्हेल्यू असो.. पर्यायाने मी तिच्या भौगोलिक ज्ञानावर भाळणे असो, आठवणीचे टवके कसे एकामागोमाग एक खुशाल खरवडले जात होते.
पण एका बेसावध क्षणी तिने मला गाठलेच आणि अचानक ती मला म्हणाली,"ए तू आज इतका टवका का दिसतोयस? बरं नाहीये का?" गप्प बसणाऱ्यातला मी नव्हतो, मीही विचारले, "आजोबांची तब्येत कशी आहे आता?" तिची ठेवणीतलं लाजायची तयारी अल्मोस्ट झालीच होती, एवढ्यात वेटर आला latte घेऊन.. आम्ही म्हणालो, "ही कॉफी आमच्यासाठी का?" तो लाजला, इश्श म्हणून पळत गेला तो थेट काउंटरवर आपला राजीनामा देऊनच बाहेर सुसाट धावत सुटला.. कसा सुटला? सुसाट म्हणजे एकदम भरधाव वेगाने.
हाच तो क्षण हीच ती वेळ.. मी तिला डोळे मिटायला सांगितले.. तिने कॉफीतले दोन्ही चमचे माझ्या चष्म्याच्या आत घालून त्यांच्या प्रबळ सहाय्याने माझे दोन्ही डोळे मिटले. मी तिच्या हुशारीवर बेहद्द फिदा झालो आणि तिच्या नाजूक पायावर माझा सणसणीत बूट आपटला, ती कळवळली. आणि त्या भावनेच्या आवेगात चमचे माझ्या डोळ्यांवर काहीसे दाबले गेले, तेवढ्यात मालक काउंटरवरून ओरडला, "म्हणून आम्ही काटे चमचे देत नाही". मला अचानक आठवले की मी हजरजबाबी आहे. मी म्हणालो," बरे झाले, नाहीतर फोर्कस मासिकात तुमचे नाव आले असते." मालक लाजला आणि ताबडतोब त्याने सर्व स्टाफला २० टक्के पगारवाढ घोषित केली.
असो, तर मग मला पुन्हा वाटले की आता पुन्हा हिच्याकडे मोर्चा वळवला पाहिजे. मग मी माझी स्याक उघडली, एव्हाना तिने माझ्या एका डोळ्यावरून चमचा बाजूला घेतला होता, पण मग माझा एकच डोळाच वेगळाच दिसतोयच असे वाटून मग तिने दुसरा चमचाही बाजूला घेतला आणि मला तिच्या प्रसंगावधानाचे मोठ्या प्रमाणावर कौतुक वाटले, पण गुरुवार असल्याने मी ते व्यक्त केले नाही. प्रबळ मुद्दा असा की मी माझी जांभळी स्याक उघडताना स्याकची चेन मजकडून खर्रकन ओढली गेली (कर्मणी प्रयोग) कशी? खर्रकन.. आणि मी आतून दोन कप आणि दोन बशा उदार अंत:करणाने बाहेर काढल्या.. एक सेट तिला आणि एक सेट मला. तिच्याकडे दोन्ही बशा आणि मजकडे दोन्ही कप आले होते, आम्ही चिठ्ठ्या पाडून आधीच असे ठरवले होते त्यामुळे इगोयुद्ध होण्याचा प्रश्नच नव्हता. ठरल्याप्रमाणे आम्ही latte शेजारच्या टेबलावर बसलेल्या कपलला दिली. आणि तिने पर्समधून काढलेल्या थर्मासमधून कप आणि बशांमध्ये आम्हाला हवा तेवढा चहा ओतून घेतला. आणि मग दोन्ही कप आणि दोन्ही बशा आजूबाजूच्या चार टेबलांवर एकेक करत मन:पूर्वक देऊन आलो.
या मधल्या सर्व वेळात एकमेकांच्या डोळ्यात पहायचे राहूनच गेले होते, मग आता ते ठरल्याप्रमाणे आठवून आम्ही पाहू लागलो. आमचे आंखो ही आंखो में होत असलेले काही इशारे मालकाने ओळखले..पण सगळे नाहीत. किती? तर काहीच.. तो मन:पूर्वक आमच्यापाशी येऊन म्हणाला, "मला तुम्ही आणलेल्या कपबशीचं डिझाईन आवडलं." मी दुर्लक्ष केले. तो आनंदाने लंगडी घालत परत काउंटरशी जाऊन बसला आणि मोबाईलवर केंडी क्रश खेळू लागला. ते दृश्य विहंगम होते. आम्ही ते भान हरपून पाहत बसलो. एवढ्यात तिच्या आजोबांचा फोन आला. पण त्यांच्याशी बोलताना ती थोडी चिंतातूर दिसली. मग ठरल्याप्रमाणे मीही हवालदिल झालो. त्यांनी तिचे लग्न त्यांच्या मित्राच्या नातवाशी ते स्वत: तिसरीत असतानाच ठरवले होते. 'आज आपली ताटातूट होऊ शकते' असे भविष्य तिनेही आज इथे येण्यापूर्वी व्होट्सअपवर वर्तवले होते, पण ठरल्याप्रमाणे मी काही ते सिरीयसली घेतले नव्हते. कसे घेतले नव्हते? सिरीयसली..
पण आता ती घटिका आली होती.. आम्ही न प्यायलेल्या कॉफीचे पैसे दिले आणि तेथून काढता पाय घेतला. आज अडतीस वर्षे झाली या गोष्टीला. पण आजही त्या ठिकाणी ते CCD तसेच दिमाखात उभे आहे. पण आता तिथे दिसत नाही ती पर्समधून थर्मास घेऊन येणारी मुलगी, स्याकमधून कपबशी घेऊन येणारा मुलगा आणि लाजून राजीनामा देऊन पळून जाणारा वेटर.. पण अशा असंख्य संकटांवर मात करूनही तो मालक त्याचे CCD मन:पूर्वक केंडी क्रश खेळत चालवत आहे आणि ती सारी रहस्ये पोटात घेऊन ते CCD देखील अनेक प्रेमी जीवांना आपल्या सावलीत मन:पूर्वक स्थितप्रज्ञ राहून सामावून घेत आहे. कसे सामावून घेत आहे..मन:पूर्वक स्थितप्रज्ञ राहून
